Ο Δημήτρης Λυκούδης
πριν λίγο καιρό βρέθηκε στην πόλη μας για να παραστεί στην παρουσίαση του νέου
βιβλίου, που διοργάνωσε το τμήμα Ορθόδοξης Θεολογίας της Φιλοτεχνικής.
Το βιβλίο με τίτλο
«Βίος Αβίωτος» περιλαμβάνει δοκίμια μέσα από τα οποία ο συγγραφέας έχει σκοπό
να «ορίσει» την πορεία για την κατά Χριστόν ζωή, αλλά και να μας προτείνει
τρόπους ορθού βιώματος ώστε να καταφέρουμε τη μετοχή μας στο Άκτιστο.
Διαβάζοντας προσεκτικά το βιβλίο, βρήκα τα κείμενά του πολύ ενδιαφέροντα , καλογραμμένα,
με πυκνό και μεστό λόγο, μα έπιασα τον εαυτό μου να έχει την ανάγκη να ανατρέξει
ξανά σε πολλά σημεία για να εμβαθύνω.
Δράττοντας λοιπόν την
ευκαιρία της γνωριμίας μας ζήτησα από το συγγραφέα να μου απαντήσει και σε δυο
τρία πράγματα παραπάνω, ο οποίος με χαρά ανταποκρίθηκε.
1.Ποια
εσωτερική ανάγκη ωθεί έναν θεολόγο να γράψει βιβλίο;
Η Θεολογία, ως "Επιστήμη επιστημών και
Τέχνη τεχνών "κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, βρισκόταν και βρίσκεται
στο προσκήνιο των κοινωνικών εξελίξεων και δρωμένων, καθώς πάντοτε ήταν και
είναι συνυφασμένη με την ίδια την κοινωνία, συμβάλλοντας στην εύρυθμη
λειτουργία και συνοχή της, επιπροσθέτως δε, στον ευαγγελισμό και αγιασμό της. Ο
θεολόγος, ως μέλος αυτής της κοινωνίας, πορεύεται και αυτο-ανιχνεύει τις ίδιες
ανάγκες και προσλαμβάνει τα ίδια ερεθίσματα στην καθημερινότητά του. Ανάγκη
εξυγίανσης, αγιοπνευματικής προσέγγισης και "μεταμόρφωσης" του
κόσμου, σωτηρίας της απανταχού γης και κτίσης. Κύριο μέλημά του η σωτηρία, τόσο
σε προσωπικό και όχι ατομικό επίπεδο όσο και η κοινοτική συνοδοιπορία με
οδοιπόρο τη λειτουργική αναγέννηση του πιστού και τον εκκλησιαστικό αγιασμό
του. Αν λοιπόν υπάρχει ένας λόγος , κατά τη γνώμη μου, που ωθεί τον θεολόγο ν΄
αποδώσει στο χαρτί σκέψεις προσωπικές με μοίρασμα κοινοτικό και απλόχερο, δεν
είναι άλλος παρά η ανάγκη ν΄ ακουστεί γράφοντας, η ανάγκη να φωνάξει μέσω της
σιωπής και της γραφίδας του, η ανάγκη να σιωπήσει μέσω των γραφομένων του και
πραχθησομένων του. Η κατήχηση του χριστιανικού πληρώματος, ο ευαγγελισμός μου
και ακολούθως, ο αυτός της κοινωνικής μου περιρρέουσας ατμόσφαιρας στάθηκαν οι
αιτίες να καταγράψω όσα αξιώθηκα να γνωρίσω και να διδαχθώ με τρόπο απλό μα και
δύσκολο, λιτό μα και περίπλοκο, αληθινό και μόνο αληθινό, με κύριο αποδέκτη την
ακρασία μου και την αμαρτωλότητά μου. Με αυτόν τον σκοπό ξεκίνησα, αυτόν
υπηρετώ διακονικά, σε αυτόν προσβλέπω...
2.Θεολόγος
είναι ο κάτοχος πτυχίου θεολογικής σχολής ή αυτός που μεταφέρει το λόγο του
Θεού στον κόσμο;
Θεολόγος είναι "αυτός που προσεύχεται
αληθινά" κατά τον Ευάγριο Ποντικό. Αυτός δηλαδή που γνωρίζει και
μετουσιώνει τη θεωρία σε βιωματική θέση και κατάσταση , δια βίου ασφαλώς και με
κάθε τίμημα και κόπο. Από την άλλη, ο θεολόγος επιστήμονας, ο κάτοχος πτυχίου
θεολογικής σχολής ή ανωτέρων και ανωτάτων θεολογικών ακαδημιών και ιδρυμάτων
επιφορτίζεται έναν τίτλο διακονίας πιότερο και ουχί τιμής, έναν τίτλο που
καλείται να εδραιώσει και να διατρανώσει σε όλη την οικουμένη δι΄ έργων και
λόγων, δια λόγων και έργων. Δεν υπάρχει θεολόγος που δεν κάμνει βίωμα, δεν
υπάρχει ωσαύτως θεολόγος που δεν κηρύττει, πρωτίστως μέσω του παραδείγματος της
ζωής του και κατόπιν και των λόγων του. Χωρίς την επιστημοσύνη της θεολογίας
σώζεσαι, χωρίς το βίωμα, την οικείωση δηλαδή της θείας εμπειρίας , όχι! Ας
σκεφτούμε όμως ότι η θεολογική επιστήμη πάντοτε αποτέλεσε βακτηρία και έναυσμα
παραγωγικό σε όποιον επιθυμούσε να "προχωρήσει" υγιώς στα πνευματικά
και ποτέ δε υπήρξε εμπόδιο, αναφορικά πάντοτε και σε αντιδιαστολή με το βίωμα!
Η θεολογία στηρίζει και παράγει αγίους , δεν εμποδίζει ως επιστήμη την αγιότητα
, δεν εγκλωβίζει αυτήν. Και το επισημαίνω αναφορικά με όσα ακούω τελευταία, από
όσους ανιστόρητους και ταλαίπωρους, οι οποίοι δηλώνουν αρνητές της θεολογικής
επιστήμης, παραχαράσσοντας τον εαυτό τους στο "πλανεμένο" τους βίωμα
είτε επειδή δεν μπόρεσαν να εισέλθουν και να σπουδάσουν την επιστήμη της
θεολογίας είτε γιατί αδυνατούν να αφουγκραστούν τη θεολογία γύρω τους. Η
θεολογική επιστήμη "σπρώχνει" προς την αγιότητα, όχι την
ελλειμματικότητα την ημετέραν να την μεταποιούμε σε ιδανικό και να
μεταμορφώνουμε από άγνοια και "κόμπλεξ" την ημέρα σε νύχτα! Όσοι δεν
σπούδασαν θεολογία είναι επειδή δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν , όχι επειδή δεν
καταδέχονται τη γνώση της!
3. Η Ορθόδοξη θεολογία είναι
κάτι που στα αυτιά κάποιων ηχεί σαν κάτι παλιομοδίτικο, αυστηρό, έξω από τη
ζωή. Εσείς με το βιβλίο σας « Βίος Αβίωτος» προσεγγίζετε θέματα που αφορούν τον
άνθρωπο στην καθημερινότητά του;
Ο "Βίος Αβίωτος" αναφέρεται στην
καθημερινή θεολογία, στην αγιασμένη και ουχί ξεχασμένη ή παραχαραγμένη, στην
κοπιαστική και ελπιδοφόρα ενατένιση του αύριο, στην ακαταμάχητη και αδιάσειστη
στους αιώνες πρόγευση και προσμονή της Βασιλείας Του! Υπό αυτή την έννοια, κάθε
θεολογική αναφορά, υγιής και ορθόδοξη, δε μπορεί παρά να απευθύνεται στην
καθημερινότητα του πιστού, στη σχέση του με τον Θεό και τους συνανθρώπους του,
στην προσωπική του ανάβαση και "μεταμόρφωση". Εκεί στηρίζω αυτό που
βροντοφωνάζω σήμερα ότι "έχουμε δώσει λάθος Χριστό στον κόσμο",
αναφερόμενος στην άγνοια και έλλειψη θεολογικής κατάρτισης γύρω από τα
πνευματικά θέματα. Έτσι είναι! Όταν για τα θεολογήματα έχει γνώμη και θέση ο
κάθε ανίδεος, τότε ναι, μην μας εκπλήσσει, έχουμε και βιώνουμε τον Χριστό που
"φτιάξαμε". Αυτός όμως δεν είναι ο Λυτρωτής ημών και Σωτήρ, ο Κύριος
της Δόξης και του Ουρανού, ο Κύριος πάσης ορατής και αοράτου κτίσεως.
4.Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε
να θεωρηθεί «δύσκολο». Πιστεύετε ότι απευθύνεται στο μέσο αναγνώστη ή σε
εξειδικευμένο κοινό, που έχει παραπάνω γνώση σε αυτό το αντικείμενο;
Δε θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ο "Βίος
Αβίωτος" απευθύνεται σε λίγους. Σε μία τέτοια περίπτωση , έχω την αίσθηση,
η θέση η δικά μου έπρεπε και θα ήθελα να είναι με τους πολλούς, όχι να
ξεχωρίζω, τουλάχιστον αυτοθελήτως, από τον κόσμο γύρω μου. Ο "Βίος
Αβίωτος" αντιπροσωπεύει τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου! Υπό αυτή
την έννοια, αν συμβαδίζω με τους πολλούς , τότε ναι, αναφέρεται σε όλους. Αν
πάλι, θεωρήσουμε ότι διάγω ως "μισητός" του κοσμικού φρονήματος του
κόσμου τότε δύναται καθείς να συμπεριληφθεί στους μη αναγνώστες του, και
μηδέποτε θιασωτών του! Ασφαλώς, κάθε κρίση πόρρω απέχει από τη δική μου
ενασχόληση. Γράφω όπως εκφράζομαι, καταγράφω όπως σκέπτομαι και αφ΄ εαυτού , ως
μόνος και μοναχικός, ως νεμεσητός του εαυτού μου! Πέρα όμως από όσα καταθέτω,
πιστεύω ότι καθένας μπορεί να συναντήσει στο βιβλίο αυτό όσα τον εκφράζουν, όσα
αναζητά, όσα ευελπιστεί και ονειρεύεται! Στην ουσία διδάσκεται[διδάσκομαι] να
μην πάψει, να συνεχίζει να ονειρεύεται!!!
Εγώ να ευχαριστήσω πολύ το Δημήτρη Λυκούδη
και να του ευχηθώ τόσο καλή επιτυχία στα βιβλία του και σε όλες τις
δραστηριότητές του ,όσο και στην εν Χριστό αναζήτησή του!
Σία
Χαλικιά
Υ.γ.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα:
Ο Δημήτριος Π. Λυκούδης γεννήθηκε στην Αθήνα
το 1979. Σπούδασε Θεολογία [τμήμα Θεολογίας] στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο
Αθηνών και Φιλολογία [τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας] στο Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του
Ε.Κ.Π.Α. [Χριστιανική Αγωγή και Ποιμαντική] και ακολούθως στο τμήμα Θεολογίας
[Δογματική].
Είναι υπ. Διδάκτορας του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του
Ε.Κ.Π.Α. στον τομέα της Ψυχολογίας της Θρησκείας.
Το ερευνητικό του έργο
εστιάζει σε θέματα ποιμαντικά και δογματικά και σε ζητήματα που άπτονται της Ψυχολογίας της Θρησκείας.
Προσκεκλημένος Ιερών Μητροπόλεων τόσο του έντρου όσο και της επαρχίας, κηρύττει
ορθόδοξο λόγο περιοδικά. Επιμελείται και παρουσιάζει εβδομαδιαίως τεσσερις (4)
ραδιοφωνικές εκκλησιαστικές εκπομπές [Ι.Μ. Χίου, Ι.Μ. Αιτωλίας, Ι.Μ.
Παροναξίας, Ι.Μ. Κεφαλληνίας, Ι.Μ. Ξάνθης, Ι.Μ. Αργολίδος, Ι.Μ. Πατρών,
Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης, Ι.Μ. Χαλκίδος, Ρ/Σ Πεμπτουσία, Ρ/Σ Αγίων
Μετεώρων, Ι.Μ. Βεροίας και Ναούσης] και κατά διαστήματα, προσκεκλημένος του
ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, ομιλεί για θεολογικά και
ποιμαντικά θέματα. Έχει συμμετάσχει σε αρκετά θεολογικά και ιστορικά συνέδρια
και ημερίδες και αρθρογραφεί σε εκκλησιαστικά και ιστορικό-φιλοσοφικά
περιοδικά. Επιμελείται και διαχειρίζεται τρία (3) ιστολόγια στο διαδίκτυο,
"Θεολογικο Σπουδαστήριο", "Θεολογικό Αναλόγιο",
"Θεολογικό Υπόμνημα". Απο τον Ιανουάριο του 2015 εκδίδει και
επιμελείται το έντυπο περιοδικό "Αιτωλικός Απόηχος", μια δίμηνη
έκδοση πολιτιστικού περιεχομένου. Ως κάτοχος διπλώματος Βυζαντινής Μουσικής
[Ωδείο Αιγάλεω], διακονεί στο ιεροψαλτικό αναλόγιο σε δύο ενορίες [Ι.Μ.
Πειραιώς και Ι.Μ. Νέας Σμύρνης] και συμμετέχει σε εκκλησιαστικές χορωδίες και
συναυλίες [διακόνησε και ως κατηχητής ανωτέρου στην Ι.Μ. Πειραιώς από το 2003
έως το 2009]. ΄Εχει βραβευτεί με πολλές τιμητικές διακρίσεις για την συνολική
εκκλησιαστική και πολιτιστική του δράση. Από τον Οκτώβριο του 2014
τυγχάνει μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (ΔΕΕΛ). Στις 13/11/2014
βραβεύτηκε απο την Διεθνή ΄Ενωση Λογοτεχνών της Βραζιλίας για την ποικίλη
εργογραφική του δραστηριότητα. Ομιλεί Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ρωσικά και
Ρουμάνικα.΄Εργα του: "Η Προσευχή ως επικοινωνιακός τρόπος προσέγγισης του
Θείου στο χώρο του μεταμοντέρνου κόσμου" (Αθήνα 2011), "Βίος
Αβίωτος" (Αθήνα 2014), "Οσμήν Ευωδίας Αγιορείτικης" (Αθήνα
2015).
